Όπως πολλοί άλλοι, έτσι κι εγώ, βρέθηκα σχεδόν από τύχη να σπουδάζω οικονομικά μισό αιώνα πριν.

Πρέπει να ομολογήσω ότι οι σπουδές μου στο Οικονομικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών και μετά στο Kent at Canterbury υπήρξαν πλούσιες σε γνώσεις. Γνώρισα πολύ καλά τη νεοκλασική θεωρία στις ποικίλες εκδοχές της, και αυτή η γνωριμία δεν κατέληξε σε γάμο, αλλά σε διαζύγιο: Τα ελαττώματα μου φάνηκαν περισσότερα από τις χάρες.

Άρχισα να δουλεύω πάνω στη μαρξιστική πολιτική οικονομία και, ταυτοχρόνως, στην ιστορία και φιλοσοφία της οικονομικής. Αυτό το ενδιαφέρον μου παρέμεινε σταθερό, παρά τη μακροχρόνια ενασχόλησή μου με τα Οικονομικά της Εργασίας.

Χάρη στο Διεπιστημονικό Σεμινάριο για την Κρίση και χάρη στη σταθερή ενθάρρυνση του Ιορδάνη Ψημμενου, του Χρήστου Παπαθεοδώρου, του αγαπημένου Ζαχαρία Δεμαθά που η απουσία του με βαραίνει ακόμα, του Μάνου Κουντούρη, του Βλάσση Μισού και του Κώστα Ράνου, αλλά και όλων όσοι και όσες συμμετείχαν στο σεμινάριο, επέστρεψα, περισσότερο τσαλαβουτώντας, παρά πιο συστηματικά, στη θεματολογία αυτή.

Έχοντας απαλλαγεί από τα διδακτικά καθήκοντα λόγω σύνταξης, επιχειρώ μια πολυεπίπεδη και ίσως υπερβολικά φιλόδοξη για τα μέτρα και τις ικανότητές μου προσέγγιση.

Ίσως σαν υποχρέωση προς του φοιτητές και φοιτήτριές μου που δεν πήραν αυτό που θα ήθελαν να τους δώσω. Ένα τελευταίο αντι-δωρο για όσα μου χάρισαν στα τριάντα χρόνια στις αίθουσες διδασκαλίας.

Λυπούμαστε, αλλά η σελίδα που αναζητάτε στο ιστολόγιο αυτό δεν υπάρχει.
Λυπούμαστε, αλλά η σελίδα που αναζητάτε στο ιστολόγιο αυτό δεν υπάρχει.